Himalayas! Gokyo en mount everest( Nepal)

Het laatste verslag alweer dat ik schrijf en een van de speciaalste dingen die ik heb gedaan op mijn reis, de Himalayas!

Nepal binnen komen was vrij hectisch, ik had nog niet eerder zon bellaberd vliegveld gezien, oud en lelijk zwembad leek het. Ze hadden een visa on Arrival, je moest eerst in een lange rij wachten omdat je al je informatie in de computer moest zetten met touch screen. Ook adres van hotel en dergelijke terwijl niemand een adres had en dus maar wat bedacht. (Het blijkt dat in kathmandu veel straten geen naam hebben, erg leuk dus haha).

Gelukkig schoot het hierna op, eerst een rij voor aanvraag en dan betaling en dan op door naar kathmandu! Kathmandu is zeker een leuke stad! Ik zit nu in Thamel, het touristische deel van de stad. Erg leuk en Gezellig hier! Zijn enorm veel winkels met outdoor spullen, waarschijnlijk zon beetje de grootste inkomst in Nepal is natuurlijk de himalayas. Alles wordt hier op elkaar gezet, dus je moet weg zoeken naar een bar omdat die ineens in de kelder zit of op de tweede verdieping waar je hem nooit zal verwachten. Ergens eigenlijk tussen gepropt.

Ik ben hier dan ook gekomen voor de trekking, het uitzoeken welke trekking ik wou doen bleek moeilijker dan verwacht. Ik wou eigenlijk zonder guide de annapurna gaan doen, maar deze werd mij toch afgeraden doordat er nu wegen zijn en het erg touristisch is. Ik leerde een Nederlandse jongen kennen, die net met een helikopter naar beneden was gegaan. Toen ik zijn verhalen hoorde over hoe veel mensen door de altitude sickness ( hoogte ziekte) naar beneden werden gehaald en hoeveel mensen verdwaald raakten en zelfs hoeveel doden er vielen, ben ik toch maar overgegaan naar een guide. De jongen raadde me een goeie travel agent aan die alles perfect voor hem geregeld had, reis, verzekering en natuurlijk de helikopter, mocht het nodig zijn dan wil ik weten dat ik naar beneden kan met de helikopter natuurlijk!

Ik ben dus naar dezelfde agent geweest en hij had in een paar dagen een trip via Gokyo, een berg dicht bij mount Everest naar mount Everest basekamp. Zelf vond ik basekamp niet zo speciaal door de verhalen die ik had gehoord, maar Gokyo klonk zeker wel heel goed. Hij zei alleen dat de reis iets langer en zwaarder zou worden. Ook was hier al een groep voor aangemeld, 3 Canadezen jongens en 2 Deense meisjes. Helaas was de prijs wat hoog, gelukkig kon er iets af omdat de guide al was betaald en ik met mijn eigen bagage wou lopen. Normaal gebruiken mensen de lokale sherpa's (volk dat in de himalayas woont) als porters. Ze nemen ongeveer 40kg op hun rug mee, de spullen van 2 mensen. Zelf hoefden mijn reisgenoten alleen een dagrugzakje mee te nemen. Mijn rugzak was door de dikke slaapzak en warme kleding ongeveer 15 tot 17kg, het lag er per dag aan hoe koud het werd en hoeveel water ik mee moest nemen. Meestal was een liter genoeg en kon je overal bij vullen. Soms moest je echter ongeveer 3 liter meenemen. We hebben pillen bij ons die water zuivert omdat op de berg het verpakte water erg duur is, 2 onderaan de berg tot 6 dollar op de berg. Niet gek natuurlijk omdat het helemaal de berg op moet worden gesleept. Drinken is erg belangrijk omdat je door de hoogte snel uitdroogt en dit kan mee werken voor de altitude sickness.

Een paar dagen later was het dan zover! Op naar lukla, het dorp waar we gingen landen met ons kleine vliegtuig. Dit was trouwens het gevaarlijkste vliegveld op het moment ter wereld. Ik vond het eerst doodeng om daar met een kleine csesna voor 12 personen te landen, maar het viel eigenlijk mee en de uitzichten waren direct fantastisch!
Het landplatform loopt is 24 meter lang en loopt schuin van de berg af, waarna het aan de rand stopt in het niets.

De jongens en meisje waarmee ik liep waren heel erg leuk, de meisjes waren mijn leeftijd, ze hadden 3 maand in een ziekenhuis in India gewerkt. De Canadezen waren tussen de 33 en 39, maar dit merkt er niet echt aan ze. Ze hadden flink getraind van tevoren en hadden flink wat geld aan de reis uitgegeven (het had ze ongeveer 6000 dollar pp gekost). Omdat alle nep spullen als north face jassen en dergelijke er zo goed uit zien hier, heb ik alles wat ik nodig had hier gekocht. Ik had natuurlijk niet verwacht dat ik ergens in de kou zou komen, dus had alleen maar tropische spullen bij me. Gelukkig was alles tijdens de reis erg goed en heeft niets het begeven.

Aangekomen werden we opgepikt door ons 2 guides, gelukkig ook hele leuke jongens die ons van alles wouden leren. Als je in een groep gaat dan krijg je altijd 2 guides omdat de kans groot is dat iemand terug moet. Bij altitude sickness moet je zorgen dat iemand weer naar lager gebied gaat, soms is lopen genoeg en anders moet de helikopter komen. Mijn groep had echter allemaal dia mox genomen, een medicijn dat dit tegen gaat, maar zelfs dan kun je het krijgen.

De eerste dag lopen was erg makkelijk. Direct wordt je omvergeblazen door de enorme hoogte van deze bergen, en hoe mooi alles er uit ziet. Ze hadden verteld dat de 2de dag zwaar zou worden omdat je moest wennen, Jezus ik had het zwaar met die zware backpack op mijn rug. De plaats waar we sliepen was ongeveer 800 meter hoger dan waar we vandaan kwamen, en dit betekent dus in de bergen: en weer omlaag en weer omhoog. Gelukkig waren de dagen geweldig, lekkere zon en ik kon zelfs de eerste dagen in korte broek lopen.

Toen we in de hotels kwamen waar we gingen slapen, was het vrij duidelijk waarom iedereen zo aan het hoesten was. Omdat het moeilijk is om hout op deze hoogte te krijgen verbranden ze de schijt van yaks ( die overal gebruikt worden voor vervoer). En de hygiene staandaars zijn nog al laag, mensen moeten er toch wel slapen omdat vaak alle accomodaties vol zitten.
Op deze hoogte werd het ons ook nog eens afgeraden om te douchten en om vlees te eten. Warm douchen op de hoogte is erg slecht voor je, omdat je lichaam te veel moet wennen. Gelukkig had mijn kamergenoot veel babydoekjes mee en probeerden we ons hiermee schoon te houden (die jongens hadden zo enorm veel spullen mee).
Omdat de berg heilig is mogen er geen dieren geslacht worden op de berg, en de mensen zijn er gelovig en dan ook bijna allemaal vegetarisch. Waardoor vlees van kathmandu moet worden gehaald en laten we zeggen dat dit niet erg goed gebeurd, je ziet nog wel eens wat vlees open en bloot en het duurt toch wel een paar dagen voordat het op bestemming is.

In Namche Bazaar hadden we onze eerste acclamatiedag. Je mag in deze hoogtes niet te snel steigen omdat je dan een verhoogde kans hebt op de altitude sickness. Dus je gaat deze dag wel lopen en komt dus op hogere hoogte, maar alleen voor korte tijd om je lichaam te laten wennen. Het is dus zeker niet zo dat je even kan uit rusten. Gelukkig wel dagje zonder mijn zware backpack, heerlijk.

Tot dag 7 waren we aan het trekken naar Gokyo, elke dag kwamen we wat hoger en elke dag werd het uitzicht mooier en de bergen hoger! Gokyo staat bekend om de Gokyo meren, 3 hele mooie lichtblauwe meren. En hier was de 2de en laatste acclamatiedag, we gingen Gokyo ri beklimmen! Sochtens vroeg op voor de zonsopgang zonder ontbijt, van 4790 meter in Gokyo naar Gokyo ri (betekent Gokyo berg) op 5483 meter! (In vergelijking de hoogste berg in Europa, de mount blanc is 4800 meter). Gokyo is zeker het mooiste uitzicht dat ik heb gezien!

Vanaf Gokyo verloor ik mijn eetlust, de eerste dagen had ik nog wel honger, maar ging eten moeilijk. Toen ik eenmaal echt mijn eetlust verloren was was het zelfde moeilijk om ook maar een hap door mijn keel te krijgen. Dit was normaal, veel mensen krijgen dit. Het enige wat je moet doen is jezelf dwingen om toch te eten, om je energie te behouden. Naar een paar dagen werd ik zelfs misselijk van de geur van eten en had ik zelfs geen zin in een mueslireep of iets van een snicker. Ook slapen werd steeds moeilijker (ook door het gesnurk van mijn kamergenoot). Maar door de hoogte wordt je ook erg vaak wakker.

Vanaf Gokyo moesten we naar de mount Everest basetrek gaan. Eigenlijk wisten we dat deze veel minder bijzonder was als Gokyo, maar het leek ons toch leuk om de mount Everest gezien te hennen, als je hier toch bent. Dit betekende wel dat we nu onze zwaarste en gevaarlijkste dag tegemoet zouden gaan. Om over te steken door de bergen moesten we door de cho la pass (5368 meter) heen, de zwaarste en gevaarlijkste dag zou dit worden! We gingen erg vroeg weg, omdat cho la pass natuurlijk omringt werd door 2 hoge bergen kon er sneeuw of stenen van de top afvallen, wat zo nu en dan nog wel gebeurd. Dus we moesten gaan zo lang het nog niet dooide door de zon zodat alles nog op zijn plaats werd gehouden. Het duurde ongeveer 1,5 uur tot dat we bij cho la pass waren. En cho la pass bleek recht omhoog te gaan! En omdat alles zo vaak verschoof was het niet echt een pad die je volgde, maar de guides maakte een soort route over stenen en van alles. Dit was zeker het zwaarste punt van de reis, maar wel erg leuk! Gelukkig lag er geen ijs, want vaak lag er een dikke laag ijs over de route. We waren gelukkig wel op alles voorbereid, we hadden genoeg warme kleding (het was -15 en ik had 4 lagen aan) en van alles voor klimmen en sneeuw. Toen we anderhalf uur later boven kwamen waren we wel erg moe, maar werden we overdonderd door een ontzettend mooi uitzicht, en sneeuw overal.
Helaas was dit niet het enige zware van de dag, deze dag zou ook nog eens 12 uur gaan duren. Dit was eigenlijk de enige dag dat ik dacht dat mijn backpack echt te zwaar was. Gelukkig hadden de andere net zo veel moeite als ik maar zijn we allemaal aan gekomen.

De volgende dag liepen we naar de hoogste plek waar we gingen slapen; Gorak Shep (5140 meter). Eindelijk raakten we wat gewend aan de hoogte en waren we niet steeds zo hard aan het hijgen. Mijn hartslag was nog steeds heel hoog de hele tijd maar dit was normaal. Deze dag gingen we gelijk door naar Mount Everest basecamp. Hoewel deze trek niet echt zwaar was, merkte ik nog wel dat de trekking goed in mijn spieren zat van een dag eerder. Gelukkig hoefden we niet alle bagage mee te nemen omdat we het op de slaapplaats konden laten liggen.
We wisten dat het basecamp niet echt speciaal was, en dat was het ook zeker niet, maar om deze gletsjer te zien vond ik erg mooi. We hadden ze al eerder gezien maar het blijft speciaal, je ziet hoe de gletsjer in de loop van de tijd door alle bergen in zijn weg heeft heen gesneden. Waar ooit bergen moeten hebben gestaan zijn nu wat verkruimelde stenen over en enorme dikke stenen worden opgetild alsof het niets was. Basecamp is op de gletsjer wat betekent dat de routes elke week veranderen en het er nooit hetzelfde uit ziet. Er kan dan ook niets van neer gezet worden, omdat een week later het alweer een paar meter verplaatst is.
Leuk om te zien, wat minder om alle berichten te lezen van mensen die wat hebben achter gelaten omdat ze mensen zijn verloren.

Tegen deze tijd was wat luxe wel lekker geweest, het bleek echter dat Gorak shep de ranzigste plaats was tot nu toe! Normaal was het gletsjer water prima te doen maar hier had het een rare smaak en was het niet mooi doorzichtig. Alles begon nu te irriteren en ik was blij als ik de helft van een bordje eten naar binnen had gedwongen.

De volgende dag beklommen we vroeg Kala Patthar (5550 meter), ons hoogste punt. Hoewel het uitzicht op de Mount Everest (lelijke donkere berg) hier heel mooi was, vond eigenlijk iedereen dat Gokyo Ri en Cho La Pass toch wel echt veel mooier waren. Plus dat het enorm koud was op de top door de berg en er nog geen zon was doordat het zo vroeg was.

Weer beneden gingen we ontbijten en begonnen we aan de weg terug. In vergelijking, de normale Everest basetrek duurt 11 of 12 dagen ( meer is natuurlijk beter. Je zegt 8 dagen omhoog, dezelfde route 3 dagen naar beneden. Dit komt omdat je zo makkelijk kan ademen als je weer op lager gebied komt! We liepen de eerste dag direct weer 12 uur lang, zonder enige problemen. Ik had het bijna te doen met de mensen die nog omhoog moesten en hard aan het ademen waren! Hoewel 3 dagen omlaag natuurlijk ook best zwaar is, is het bijna niet uit te leggen hoe groot het verschil is door de hoogte is dit gebied. Ik was eerlijk gezegd erg blij dat ik weer naar beneden ging, eten ging rustig aan beter en de slaap kwam terug, en in namche eindelijk een warme douche naar 11 dagen alleen maar zweten.

Nepalezen zijn hele open mensen en op de terug weg gingen we ook nog thee drinken bij onze guide. Mensen hier leven met hele gezinnen in kleine hutjes en het is normaal dat je zus en broer bij je in komt wonen. Onze guide kwam net te weten dat de zus van zijn vrouw bij hem in woonde, nog al vreemd omdat hij haar naam niet eens wist.

Toen ik met wat andere groepen begon te praten hoorde ik hoeveel geluk wij als groep hadden gehad. Het bleek dat er niet een grotere groep was die geen mensen hadden verloren. Een groep naast ons van 13 mensen (echt te groot trouwens, 4 tot 8 is leuk), waren nu met 7 over. 4 mensen met altitude sickness, 1 was gevallen en 1 met voedselvergiftiging waren allemaal met de helikopter naar beneden gehaald. Ik was blij dat ik medicijnen had geslikt tegen de hoogte, waarvan ik geen bijverschijnselen had gekregen. Ook denk ik dat wij een van de jongste groepen op de berg waren, en ik dan ook zeker een van de jongste mensen (als jongste van de groep).

Nu kwam het vervelende gedeelte, vliegtuigen naar beneden waren erg slecht geregeld. Wat ze hier doen is elke dag zoveel mensen naar beneden vliegen als ze op een hele goeie dag kunnen doen. Omdat het hier vaak bewolkt is kan dat dus bijna nooit, dus de eerste dag konden we niet vliegen. Toen ik ging rond vragen bleken mensen al wel 4 of 5 dagen aan het wachten te zijn. Mocht je niet vliegen, dan werd je de volgende dag achter de mensen van die dag geplaatst, en we waren dus de lul. De Canadezen moesten echter naar beneden, omdat hun vliegtuig zou vertrekken. Dus ze betaalden om met de helikopter te kunnen gaan (wat ook veel gedoe was). Het koste ze echter 500 dollar en ze moesten blij zijn dat er een helikopter was. Eigenlijk wou ik graag weg uit deze dump, omdat onze reis er op zat moesten we alles zelf betalen (op de berg is alles van eten tot drinken heel erg duur) en deze stad was echt niet meer leuk.

De volgende dag hadden we geluk, perfect weer! Om 11 uur moesten we op het vliegveld zijn omdat ons vliegtuig zou komen, toen het weer bewolkt werd. We wouden echt niet met blijven en waren helemaal klaar er mee, alles was ruk geregeld! Gelukkig bleef een guide bij ons en probeerde hij wat hij kon ( voor onszelf om alles te regelen was echt niet te doen, ook had ik het gevoel dat de hotel ons graag wouden houden, heel vaag allemaal). Gelukkig net voordat alles zou stoppen kwam ons vliegtuig binnen! We waren echt super blij! Alleen een beetje jammer dat ik ziek was geworden in de tussentijd, het was daar zo koud en ziekte ging binnen onze groep al de hele tijd rond. Gelukkig kon ik nu uitzieken in kathmandu! Betere kamers en veel warmer! Ik heb een mooie kamer uitgezocht en ben 3 dagen plat gegaan, gelukkig ben ik nu weer beter!

Op het laatste deel van de trip na was het echt het hoogtepunt van mijn reis! Helaas zit mijn reis er nu bijna op en vlieg ik donderdag naar Bangkok en dan zondag weer naar huis. Laat wat van je horen als je dit verslag hebt gelezen, ik raad iedereen aan om naar de himalayas te gaan!